Gastric-Bypass.NL

Lieve Kathy, wat Tigger zegt.

En daaraan wil ik toevoegen: bescherm jezelf een beetje tegen je moeder.
Daar heb je zelf de hand in. Je hoeft namelijk niet bij haar op visite te gaan, je hoeft haar je plannen niet te vertellen, je hoeft haar niet bij je over de vloer uit te nodigen.
Dat ben je niemand verplicht.
Je zou het haar eens in een brief heel duidelijk kunnen vertellen (die hoef je dan niet op te sturen, maar zou misschien niet eens zo gek zijn) dan schrijf jij het van je af. En als je het durft om hem te sturen, leest zij eens in alle rust, zonder dat jij erbij bent, wat een impact zij op jouw leven heeft.
Lieve Kathy, het leven is te kort en te mooi om zo door je eigen moeder beïnvloed te worden.

Ik wens je heel, heel veel sterkte en vooral kracht en wijsheid.

Liefs Jetske

Hoi Kathy,
Wat een treurig verhaal.
Eerst naar een psycholoog gaan lijkt me zeker nuttig voor je. En wat Tigger zegt, ga eens naar de huisarts om bloed te laten prikken en bloeddruk meten. Ikzelf kwam er jaren geleden bij een sportkeuring achter dat ik een torenhoge bloeddruk had. Nergens last van. Dus is het best raadzaam om dat eens te laten meten. Ik woog toen ook bij lange niet zoveel als nu.
Voor een verwijzing naar een psycholoog heb je toch een verwijzing nodig, dan kun je gelijk de rest vragen. Doe dat maar zo snel mogelijk, dat kan best wat opluchten als je er met hem/haar over gepraat hebt.

Heel veel succes!

Kathy, ik denk dat je idd eerst naar de psycholoog moet voor je verdere stappen onderneemt. Je moet voor je zelf kiezen meid! Succes

Ik denk dat alles wel gezegd is... en Razz heeft gelijk... zei is de gene met een probleem niet jij..
Kan alleen maar zeggen mijn support heb je...
en vergeet niet... je bent aan het afvallen voor je zelf...
andere kunnen de boom in..

Lieve Kathy.

Als dochter van ook een zeer gecompliseerde moeder met een grote impact op mij, zou ik je zo graag wat van mijn kracht, gewapend schild en mentale evil-eye afweerder willen geven, samen met een knuffel.

Die brief die iemand voorstelt, doe dat niet, stuur hem niet, want zolang ze leeft, zal hij onder je neus gewreven worden.
Maar wat je hier schreef, is al een vorm van deze brief, geeft al lucht en ruimte en ook een overzicht voor jezelf wat een onredelijk greep deze vrouw op je heeft.

De raad van iemand anders is een goeie: ga er een tijdje niet heen, bel een tijdje niet en als zij niks van haar laat horen: geen bericht is goed bericht.
Je hebt het druk, je hebt een stressvolle tijd-> sorry mam, ik had even geen tijd voor je.....studie , je wilt toch ook graag dat ik het goed doe.

Het is moeilijk om het je bewust te blijven, maar de fout ligt bij haar, niet bij jou.
Zij is verziekt en probeert jou mee te slepen.
Herhaal telkens in jezelf: mijn blijheid ( in alles, je katten, je leven, fietsen, je vrijheid, noem maar op)....mijn blijheid zal JIJ mij niet afnemen. Dat laat ik niet toe.

Recht je rug, jij bent sterker dan zij en geloof in jezelf.

Ok, voor de operatie.
Schrijf punten op, als je voor een gesprek gaat.
Ziektes die in de familie zitten, erfelijk kunnen zijn en als het kan gedocumenteerd kan je dat meenemen.
Je hoogste gewicht wat je gewogen hebt, hoe veel moeite het je kost om het er af te krijgen.
Hoe je sport, beweegt, fietst, enz.
Alle vragen die je hebt, dingen die je wilt weten, waar je graag hulp bij wilt hebben en dan zie je wel weer.

Er komt een dag, dat je terug kijkt naar vandaag de dag en je er achter komt dat je er zoveel beter en sterker, gezonder en gelukkiger voor staat dan vandaag.
Dat je met verbazing naar je moeder kijkt en je afvraagt waarom je het ooit hebt toegelaten om als een deurmat behandeld te worden.
En dan schudt je met een glimlach je hoofd en denkt.......nooit meer.

Je denkt misschien dat ik makkelijk praten heb.
Ik ben in een ander land gaan wonen, oa om onder de greep vandaan te komen/blijven.
En ik heb afgelopen zomer pas voor het eerst op 55 jarige leeftijd tegen mijn ma gezegd dat ik me ergens niet in kon vinden en dat niet wilde accepteren.
Hahaha, resultaat: ik ben de deur gewezen en waarschijnlijk krijg ik geen uitnodiging voor nog een bezoekje.
Het zij zo: zij heeft te lang geen tegenwoord gehad en is het niet gewend.
Ik vind het jammer, maar ik weet dat ik in mijn recht sta en verdom het om verdriet in te slikken, om troost te gaan eten (kan ook niet meer) en me weer als een klein kind angstig in een hoekje te verstoppen.
Ik ben nu een vrouw, met een heel eigen leven(achter mij) en dat voelt goed.

Meid, wees slimmer dan ik was -> doe het jaren eerder en leer genieten van je eigen leven, vrijheid en keuzes!

Helemaal met je eens, De nog te zware!

Ook van jou een kippenvelverhaal, De nog te zware

Waarom? Vraag je je toch af
Ik vind het geweldig hoe jij omschrijft dat je nu een vrouw bent met een eigen leven en dat je daar ook voor kiest! Trots kun je zijn


Hopelijk sterkt het verhaal van De nog te zware jou, Kathy!
Veel geluk!

Heel fijn dat ik niet de enige ben en jullie het begrijpen. Gisteren moest ik naar mijn tante (vaders kant) om wat dingen te regelen. Ik kan heel goed overweg met haar en heb het haar verteld. Dat luchtte erg op. Aangezien ze de zus van mijn vader is weet ze veel van het reilen en zeilen in de omgang van mij met mijn moeder en hoe ze is. Toch was ze weer erg verbaasd en ook had mijn moeder niks losgelaten de dag na het incident bij de dochter van mijn tante. Die had namelijk een open huis waar ik niet was. Ze vond ook dat ik moest loskomen van mijn moeder en heeft mij ook verteld dat mijn opa, de vader van mijn moeder een erg strenge moeilijke man was. Misschien komen haar onzekerheden en altijd bang voor de buren gedachte daar wel van en ook haar perfectionisme. Maar he dat moet niet mijn probleem zijn. Ben blij dat ik maandag weer naar de psycholoog mag. Dit moet er gewoon uit.

Zo lief dntz, zit hier te janken als een klein kind. Herken er een aantal dingen van en je hebt gelijk. Je bent een volwassen vrouw die niet meer de les gelezen kan worden alsof je 15 bent. Alfgelopen paar maanden ben ik ook inderdaad voor het eerst op m'n strepen gaan staan en resultaat.... ze vond dat ik wel erg brutaal was.... dus ben 45, waar hebben we het over! Momenteel relatie flink bekoeld en eventuele wetenswaardigheden die je normaal persoonlijk deelt, of in ieder geval aan de telefoon worden nu via een appje gestuurd, vb. De uitslag van mijn moeders hoofdscan( ze heeft sinds 2 jaar longkanker met uitzaaiingen) en mijn Operatiedatum.... antwoord: fijn! Niets meer of minder. Langzaam leg ik me erbij neer, maar daarom doet het nog wel zeer en momenteel met nog 1 week te gaan, behoorlijk emotioneel!!!

Ik denk als we in onszelf gaan, dat bij heel veel mensen "het dik zijn" oa te danken is aan hoe we door iemand die ons lief is, behandeld zijn.
Of het nou ouders, zus, familie, geliefde, vriendjes/vriendinnen, collega's......we zijn bezeerd, verdrietig, bang, kwaad geworden en konden het op geen andere manier kwijt dan....eten/drinken.

Kathy, ik ben blij dat je met je tante kon praten en dat je een goed luisterend oor vond.
Samen met haar, de psych en kleine stappen vooruit, ga je er komen meid, nooit opgeven!

Mamaja, nu is jouw tijd, ben jij en jouw gezondheid belangrijk.
Mijn ma weet komende mei een jaar dat ze kanker heeft, ik heb drie maanden met haar afgelopen zomer doorgebracht, dat ze me de deur wees was geen opwelling/impuls zei ze, maar iets dat ze echt wilde en ze wilde tijd om na te denken.
Prima, ze is er nooit meer op terug gekomen, vanaf augustus.
Jouw ma heeft ook alle tijd om er over na te denken en er op terug te komen (wij ook!).

Kanker is vreselijk, op de lange termijn toch een doodsvonis (mij ma is 80 jaar).
Maar het is geen vrijkaart om dan maar over iedereens gevoelens heen te walsen en vanalles uit te gooien en later niet eens te denken "toch wel erg wat ik allemaal zei".

Dus nu : wij aan de beurt.
We zijn volwassenen mensen, ook met gevoelens, behoefte en recht op gelukkig zijn.
Ze zijn te lang onder onze huid aan het rondpoken geweest, wij beslissen tot hoe ver en niet verder.

Zorg goed voor jezelf Mamaja , Kathy!
Je bent het waard!